Werkgroep Buitenveldert / A.J. Ernststraat 112 / Amsterdam 37e verslag – ma.03.08.09: 9 personen, incl. 1 nieuweling.

Opening bijeenkomst: 20 uur; de aanwezigen worden welkom geheten, speciaal de nieuweling, die vertelt dat hij op internet zich al enigszins heeft georienteerd omtrent opzet en werkwijze van de groep, waaruit de gespreksleider concludeert dat het derhalve overbodig is de gespreksregels ook thans voor te lezen.
Aansluitend komt aan de orde het bepalen van een onderwerp voor het groepsgesprek.

Wie heeft een voorstel?

Zoals gebruikelijk, valt een stilte; mensen zwijgen en dan denken ze na, althans dat zou je kunnen veronderstellen. De stilte lijkt soms lang te duren en levert een periode van confrontatie op. Op den duur kan je ontdekken dat er ruimte in jezelf ontstaat; ruimte en rust en dat op zichzelf kan al sensatie en misschien kracht opleveren. Maar hoe dan ook, in die stilte schiet er vooral heel veel door je heen, flarden, onaffe gedachten en misschien zelfs een soort verplichting om een onderwerp voor het gesprek voor te stellen of de herinnering aan gebeurtenissen of plannen of spanningen die je je opeens realiseert. Je kunt ook gewoon wegzweven. En zo kan de stilte lang lijken te duren. Tegelijk profileert zich aldus ook duidelijk de aanwezigheid van de groep en de toenemende spanning, waaruit het gespreksonderwerp zal uitkristalliseren. En tenslotte is die stilte ook een wezenlijk element omdat het confronteert met het feit dat je met een aantal mensen rond de tafel zit in een gemeenschappelijk proces van herstel en planning van heden en toekomst. Trouwens ook in de wetenschap dat straks iemand de stilte gaat verbreken. Dat gebeurt uiteindelijk altijd weer. Dus ook nu, want A vraagt het woord en zegt:

Ik weet niet of het een voorstel oplevert voor een gespreksonderwerp, maar in het afgelopen weekend heb ik voor de zoveelste keer ontdekt hoe belangrijk het is dat ik heb geleerd mij te uiten en te kunnen praten. Dat heb ik te danken aan de groep; vroeger liep ik vooral stuk op mijn onvermogen in dat opzicht; dan liet ik spanningen in het contact met anderen, vooral natuurlijk mijn partner, oplopen tot ik terecht kwam in de vlucht van de drank. En dat alles beleef ik zelf nu als een wezenlijk verschil: mijn critische fase zit ‘m in de spanning die ik in zo’n situatie laat ontstaan, misschien onbewust zoek als excuus voor later. Op die manier ontdekte ik op de lange duur de eigenlijke functie van de groep: althans hoe die voor mij werkt; ik heb daar lang over gedaan, maar nu begin ik het door te krijgen: de groep is absoluut niet een middel tegen doorzakken, maar leert mij in de allereerste plaats een manier van leven waardoor ik ongezonde spanningen kan voorkomen. Die spanningen deden mij de das om. Daar valt niet tegen te vechten. Dat leg ik altijd weer af. Kortom, het recept is eigenlijk nogal eenvoudig: voorkom die spanningen! En dat is dan meteen ook de wezenlijke functie van de groep: zo leer ik mezelf ook eerder en beter aansturen. Ogenschijnlijk allemaal zo logisch als koek. Maar het duurde lang voordat ik dit allemaal doorkreeg.

Aldus ontstaat het onderwerp:

Hoe beleef je de groep, wat heb je d’r aan? Nu en op den duur – wat verwacht je ervan?
Continue reading…